چهار کشور برتر آسیا برای تولید پوشاک
چهار کشور برتر آسیا برای تولید پوشاک
در این مقاله می خواهیم 4 کشور برتر تولید کننده پوشاک عمده را بره شما معرفی کنیم که این چهار کشور برتر تولید کننده پوشاک عمده همگی آسایی هستند.
چین ، بنگلادش ، ویتنام و هند چهار بزرگترین صادرکننده پوشاک در جهان هستند. در حالی که هر چهار کشور دارای یک صنعت پوشاک توسعه یافته هستند ، هر یک از آنها فضای تجاری منحصر به فردی دارند که ممکن است کم و بیش برای نیازهای تولیدی شما مناسب باشد.
هزینه دستمزد پایین مطمئناً عامل اصلی در انتخاب تأمین کننده برای تولید پوشاک است. اما نگرانی های دیگری را که می توانند بر کیفیت و قابلیت تولید شما تأثیر بگذارند مانند بهره وری نیروی کار و توسعه زیرساخت ها و تخفیفاتی که مشتریان انتظار دارند.
از 348 وارد کننده پوشاک که از اکتبر 2016 در وب سایت mantosara مورد بررسی قرار گرفته اند که از بین ده تولید کننده برتر پوشاک عمده جهان بود است ، 61٪ گفتند که حداقل از یکی از این کشورها لباس تهیه می کنند. چین با 21٪ محبوب ترین گزینه باقی مانده است ، بنگلادش و هند با 14٪ برای مقام دوم مساوی هستند ، در حالی که ویتنام با 12٪ عقب است.
افزایش دستمزدهای چین، بیشتر واردکنندگان پوشاک را مجبور می کند تا تولید را با هزینه کمتر به کشورهای کمتر توسعه یافته منتقل کنند.
با مدیریت پیشگیرانه کیفیت محصول ، برای واردکنندگان پوشاک این امکان وجود دارد که هنگام تهیه منابع در آسیا به استاندارد کیفی مطلوب خود دست یابند.
کدام کشور بهترین کشور برای تولید پوشاک است؟
بیایید به این چهار کشور نگاهی بیندازیم و برخی از معیارهای اصلی را که باید در هنگام تصمیم گیری در مورد تولید لباس خود در نظر بگیرید ، تجزیه می کنیم.
روند رشد صنعت پوشاک
برای سالهای زیادی ، چین موقعیت خود را به عنوان بزرگترین صادرکننده پوشاک در جهان حفظ کرده است ، اما این ممکن است در سالهای آینده تغییر کند.
دور شدن تدریجی چین از تولید پوشاک پرمشغله معمول در کشورهای صنعتی است زیرا حقوق و سطح زندگی افزایش می یابد و رشد جمعیت کاهش می یابد. دولت چین نه تنها تغییر اجتناب ناپذیر خود در تولید را تأیید می کند بلکه به طور فعال آن را تبلیغ می کند.
این برای واردکنندگان در مورد روند رشد تولید پوشاک به چه معناست؟
بدون شک ، چین هنوز یک بازیگر اصلی در این بخش است ، اما صادرات پوشاک احتمالاً بخش کوچکتری از کل تولید ناخالص داخلی چین را در سال های آینده تشکیل می دهد. این فرصت برای واردکنندگان محصولاتی که به تولید پیشرفته تر نیاز دارند فراهم خواهد شد. اما همانطور که خواهیم دید ، افزایش دستمزدهای چین واردکنندگان بیشتر پوشاک را مجبور می کند تولید را به کشورهای کمتر توسعه یافته منتقل کنند که هزینه کمتری دارند.
هزینه های کارگری: مزیت بنگلادش
هیچ رازی نیست که تجارت پوشاک ، یا "تجارت پارچه" که گاهی اوقات نامیده می شود ، به طور معمول ارزان ترین جفت دست بعدی را دنبال می کند. به همین دلیل ، در دهه گذشته شاهد افزایش تولید پوشاک در کشورهایی مانند هند ، ویتنام و پاکستان و همچنین کامبوج و بنگلادش بوده ایم. کشور دوم کمترین دستمزد را از کشورهای عمده تولیدکننده پوشاک ، جایی که حداقل ماهانه کارگران پوشاک 5300 تاکا (حدود 65 دلار آمریکا) است ، تأمین می کند. هند ، چین و ویتنام دستمزد بالاتری دارند اما به دلیل تفاوت منطقه ای در توسعه اقتصادی ، حداقل دستمزد ملی ندارند.
این حداقل دستمزدها منعکس کننده نرخ های رسمی و اجباری اقتصاد تنظیم شده است که توسط دولت های ملی و محلی تنظیم شده است. اما بسیاری از تولیدکنندگان ممکن است به طور غیرقانونی با نرخ پایین تری کار کنند ، به خصوص در هند که تخمین زده می شود 80٪ کارگران در اقتصاد غیر قانونی و غیر قانونی مشغول به کار هستند. برای آنها پرداخت می تواند بسیار کمتر و براساس تولید قطعه باشد.
افزایش هزینه های نیروی کار در چین
در واقع ، ترجیحات واردکنندگان برای دستمزد پایین ، باعث از بین رفتن رقابت چین شده است که استان های ساحل شرقی چین - قلب اصلی تولید پوشاک چینی - را برای بسیاری از لباس های اصلی با حجم بالا و بازار خارج از بازار می کند.
در شانگهای با 2300 RMB (338 دلار آمریکا) بالاترین حداقل دستمزد ماهانه را با نرخ مشابه در سایر شهرهای سطح 1 مانند پکن و شنژن دارد. حداقل دستمزد در شهرهای سطح شهرستان در استان های کوچکتر می تواند به 1000 RMB (150 دلار) برسد. اما حتی در مقایسه هزینه های کار با این نرخ های پایین نمی توان با کشورهای دیگر رقابت کرد.
برای کاهش از دست دادن تجارت به کشورهای دیگر ، دولت چین مشوق هایی را برای تولیدکنندگان فراهم می کند تا تولید را به استانهای ارزان تر در مرکز و غرب چین منتقل کنند ، با طرح هایی مانند سرمایه گذاری 8 میلیارد دلار در استان غربی سین کیانگ ، یک منطقه بزرگ پرورش پنبه ، به شرکت های نساجی و پوشاک را جذب کنند. برای برخی از تولیدکنندگان پوشاک ، مطمئناً یک پیشنهاد امیدوار کننده است زیرا مزایای مالیاتی ، اجاره و یارانه های برق آن را "یک سود تقریباً تضمین شده" می کند.
تا حالا اینجوری شده؟ Press را فشار دهید و آن را توصیه کنید. این به ما اطلاع می دهد که آیا باید در آینده به نوشتن مطالبی از این دست ادامه دهیم و همچنین به دیگران در یافتن آنها کمک کنیم.
در دسترس بودن و بهره وری نیروی کار
بسیاری از واردکنندگان هند را به دلیل نیروی کار گسترده خود ، رقیب بالقوه عمده چین برای تولید می دانند ، که از نظر اندازه تنها بعد از چین است (مربوط به: تولید در هند در مقابل چین). این نیروی کار بزرگ هند را به گزینه ویژه ای برای تولید پوشاک تبدیل می کند. با این حال ، هزینه های قابل توجهی پایین کار هند همیشه برای تولیدکنندگان کافی نیست که به فکر جابجایی باشند.
یکی از دلایل این امر بهره وری کارگران است. تولید ناخالص داخلی سرانه که برای برابری قدرت خرید (PPP) تنظیم شده است ، یکی از اندازه گیری های بهره وری یک کشور است. به طور معمول ، تولید ناخالص داخلی سرانه بالاتر منعکس کننده درجه بیشتری از بهره وری است ، زیرا ارزش هر فرد برای اقتصاد را اندازه گیری می کند. در حالی که دستمزد در هند به میزان قابل توجهی در هند کمتر از چین است ، اندازه گیری فوق نشان می دهد که بهره وری هند نیز کمتر از نیمی از چین است.
سرمایه انسانی ویتنام چین را تحت الشعاع قرار می دهد ، در حالی که هند ، حتی بنگلادش عقب است
آیا نیروی کار ماهر برای تولید پوشاک لازم است؟
تولید پوشاک معمولاً یک کار کم مهارت است ، بنابراین ممکن است واردکنندگان پوشاک نگران ماهر بودن نیروی کار نباشند. با این حال ، نیروی ماهر در پست های مدیریتی کارایی و بهره وری یک کارخانه را افزایش می دهد ، که می تواند زمان سربازی را کوتاه کند. شاخص سرمایه انسانی مجمع جهانی اقتصاد (WEF) "دانش و مهارتهای تجسم یافته در افراد را که به آنها امکان می دهد ارزش اقتصادی ایجاد کنند" از طریق معیارهای آموزش اندازه گیری می کند. با این اندازه گیری ، سرمایه انسانی ویتنام چین را تحت الشعاع قرار می دهد ، در حالی که هند ، حتی بنگلادش عقب است.
بخصوص بنگلادش در صنعت پوشاک آماده (RMG) با کمبود نیروی ماهر روبرو است. از کل صادرات بنگلادش ، 79٪ در پنج محصول اساسی متمرکز شده است: شلوار ، تی شرت ، ژاکت ، پیراهن و کت. بدون نیروی کار کافی ، بنگلادش برای تنوع بخشیدن به تولید و تولید بیشتر پوشاک و محصولات نساجی سطح بالا تلاش می کند.
در مقابل ، برخی از کارخانه های تولیدی پوشاک پیشرفته چین با تولید حجم کمتری از لباس های با کیفیت بالاتر و فنی بیشتر ، بازار تنوع را پیدا کرده اند. لباس های فنی ، که به آن "لباس فنی" نیز می گویند ، شامل مواردی است که با پارچه و تکنیک های خاصی ساخته شده اند که قابلیت تنفس ، حرکت ، مقاومت در برابر آب و راحتی را دارند. تولیدکنندگان می توانند این لباس ها را با حاشیه بالاتر به فروش برسانند و هزینه های بالاتر کار را جبران کنند.
زیرساخت های مربوط به تجارت برای تولیدکنندگان پوشاک
در حالی که تولید پوشاک از پایگاه های سنتی خود در چین دور شده است ، این یک شبه اتفاق نمی افتد زیرا نیروی کار ماهر و بزرگ آن کشور را در رقابت حفظ می کند. علاوه بر این ، چین در زمینه های تأثیرگذار دیگر مربوط به زیرساخت ها نیز پیشتاز است از جمله:
بار رویه گمرکی - در مقیاس 1-7 ، با 7 رتبه بندی شده است - کارآمدترین است.
به موقع بودن محموله ها - در مقیاس 1-5 ، با 5 به موقع ترین رتبه بندی شده است.
کیفیت زیرساخت های کلی - رتبه بندی در مقیاس 1–7 ، با 7 بالاترین کیفیت
تعداد نشان می دهد که چین از زیرساخت های بهتری نسبت به بنگلادش ، ویتنام و هند برخوردار است
معیارهای فوق همگی نشانگر توسعه بهتر زیرساخت ها در چین نسبت به سه کشور دیگر است. افزایش زمان حمل و نقل به بندر ، کندترین زمان پردازش برای گمرک و کمبود مکرر برق می تواند به معنای توقف تولید و مدت زمان طولانی تری برای لباس شما باشد.
همچنین ممکن است انجام بازرسی یا ممیزی در کارخانه ای در کشوری با سیستم حمل و نقل کمتر توسعه یافته بیشتر طول بکشد ، زیرا رسیدن بازرسان برای تأسیسات ممکن است مدت بیشتری طول بکشد. بسیاری از مناطق تولیدی چین دارای شبکه های راه آهن سریع السیر ، سیستم های مترو و مسیرهای اتوبوسرانی گسترده هستند. اما سیستم های حمل و نقل عمومی در کشورهایی مانند ویتنام ، هند ، پاکستان و بنگلادش بسیار کمتر توسعه یافته اند.
چقدر زیرساخت های ضعیف می توانند به اعتبار برند شما آسیب برسانند
ب
نگلادش با داشتن یکی از کمترین حداقل دستمزد در آسیا ، یک انتخاب آشکار برای واردکنندگان پوشاک است که به دنبال هزینه های تولید کمتر هستند. اما دستمزد پایین بازتاب توسعه اقتصادی پایین بنگلادش در مقایسه با هند ، ویتنام یا چین است.
توسعه اقتصادی ضعیف می تواند به طرق پیش بینی نشده ای در زنجیره تأمین شما تداخل ایجاد کند. همانطور که توسط Rana Plaza Collapse 2013 و آتش سوزی کارخانه های نساجی با مشخصات پایین نشان داده شده است ، تولید لباس در کشورهای کمتر توسعه یافته خطر جدی برای اعتبار نام تجاری شما ندارد (مرتبط: انطباق اجتماعی برای کارخانه های پوشاک: چگونه می توانید از بلایا جلوگیری کنید). ارقام برتر کشورهای آسیایی برای تولید پوشاک که در سال 2013 جمع آوری شده نشان می دهد که بیش از یک مورد آتش سوزی در کارخانه در هر هفته در بنگلادش وجود دارد.
بازده ساخت با اتصالات زنجیره تأمین به خوبی توسعه یافته
یک مانع عمده برای واردکنندگان پوشاک در هند ، سیاست های تقسیم شده دولت محلی در مناطق مختلف جغرافیایی در داخل کشور بوده است.
در مورد سهولت تجارت ، ویتنام هنوز عملکرد بهتری نسبت به بنگلادش و هند دارد. در حالی که هزینه های کار ویتنام به اندازه بنگلادش پایین نیست ، اما سیاست های اقتصادی پایدار و تمرکز بر تجارت بین المللی باعث می شود تا بیشتر با چین همسو باشد.
بسیاری از کارخانه های متعلق به تایوان که قبلاً در چین تأسیس شده بودند ، برای استفاده از هزینه های پایین کار به ویتنام نقل مکان کرده اند. این کارخانه ها از قبل دارای سیستم ها و فرآیندهای کاملاً تثبیت شده ای هستند. بنابراین کارکنان می توانند بسیار سریع و در سطح کارایی بالا بیدار و کار کنند.
با این حال ، دسترسی به منسوجات با کیفیت یک مشکل رایج است که می تواند زمان سرب را افزایش دهد. بسیاری از کارخانه ها هنوز پارچه هایی با کیفیت از چین تهیه می کنند تا سپس در ویتنام برش و دوخت بزنند. اما مجاورت ویتنام با چین حمل و نقل مواد اولیه را بسیار راحت می کند.
چگونه لباس های با کیفیت را بدون در نظر گرفتن منبع تهیه کنید
اکثر شرکت های بازرسی شخص ثالث حرفه ای که به آسیای بزرگتری خدمت می کنند باید بتوانند کیفیت خدمات یکسانی را بدون در نظر گرفتن محل کارخانه انجام دهند (مرتبط: 5 ویژگی که باید در یک ارائه دهنده بازرسی پارچه شخص ثالث جستجو کنید). اما هنگام انجام ممیزی و بازرسی باید همیشه کشور سازنده خود را در نظر بگیرید.
انطباق اجتماعی و ممیزی کیفیت
بیشتر واردکنندگان پوشاک مطابقت اجتماعی را اندازه گیری می کنند و سیستم های مدیریت کیفیت را با استفاده از همان استانداردهای عینی ارزیابی می کنند. بنابراین روند انجام ممیزی های کارخانه در کشورهای مختلف اساساً یکسان است ، حتی اگر مسائلی که با توجه به موقعیت مکانی متفاوت است. کشورهای برتر آسیایی برای تولید پوشاک در کشورهایی مانند بنگلادش و پاکستان به دلیل ضعف مقررات ساختمانی و ضعف اجرای قوانین ، به احتمال زیاد با مشکلات مربوط به انطباق اجتماعی و ایمنی در برابر آتش مواجه می شوند.
در حالی که عواملی که برای ارزیابی انتخاب می کنید ممکن است در چندین کشور یکسان باشد ، تفسیر شما از استانداردها باید متناسب با کشور باشد. به عنوان مثال ، حداقل دستمزد محلی در بنگلادش و پاکستان بسیار کمتر از آن در چین است. اگرچه ممکن است یک کارخانه در چین در بازرسی از انطباق اجتماعی برای دستمزد زیر 100 دلار شکست بخورد ، چنین پاداشی برای کارخانه تأمین کننده شما در بنگلادش نقض نخواهد بود.
بازرسی کنترل کیفیت برای لباس
صرف نظر از اینکه از کجا منبع تهیه می کنید ، بازرسی کنترل کیفیت قبل از حمل و نقل همچنان یکی از معدود راه های مدیریت کیفیت محصول در لباس است. معیارهای بازرسی و گزارش شما احتمالاً مشابه خواهد بود ، اما کیفیت محصول شما می تواند به طور قابل توجهی بین کارخانه ها متفاوت باشد ، اغلب به دلیل برخی از عوامل ، از جمله:
اهرم مهارت کارگر. کیفیت مواد اولیه و لوازم جانبی. تجهیزات یا ماشین آلات مورد استفاده در تولید.
مانند بسیاری از واردکنندگان ، شما ممکن است انتخاب کنید که میزان تحمل خود را برای مشکلات کیفیت متناسب با نقطه قیمت محصول خود تنظیم کنید. تعیین استاندارد استاندارد با کیفیت پایین برای تی شرت های سطح پایین از یک تامین کننده معمولاً منطقی است ، برای مثال برای یک بلوز بلند پایه خانم که از یک تامین کننده دیگر خریداری شده است. به نوبه خود ، دومی احتمالاً در محدوده قیمتی بالاتر به فروش می رسد.
نتیجه
از وسوسه انتخاب مقصد تولید فقط بر اساس هزینه خودداری کنید. تولید در یک کشور با هزینه کار کمتر می تواند هزینه بیشتری برای شما داشته باشد. برخی از عواملی که باید در نظر گرفت عبارتند از:
بهره وری و سطح مهارت کارگر
پیچیدگی و کارایی کارخانه
زیرساخت های محلی
نقض انطباق اجتماعی
در نهایت تأیید توانایی تولید یک کارخانه و مدیریت کیفیت محصول با ممیزی و بازرسی به نفع همه واردکنندگان است. مشتریان شما وقتی محصولات با کیفیت بالاتر را از تأمین کنندگانی که می توانند به آنها اعتماد کنند دریافت می کنند ، از مزایای آنها نیز بهره مند می شوند.
